Sessiz Çığlığım

Yıllar bana soğuk bir düş kırıklığı içerisinde geldi. Hayat denen olgu her ne engel varsa serdi önüme… Kara kışlara demir attım. Önce yürümem gitti elimden, ardından kollarım zayıfladı, kemiklerim eğildi ve en sonunda nefesimde çekildi ciğerlerimden… Geriye bir canım kaldı benim, yitip de artan bir tek canım! Sessiz bir dümende, tek pencereden bakar oldum hayata… Yalnız doğdum ve yalnız bir odaya hapsoldum. Her daim mutluluğu yalnızlığımda aradım. Yoktu çığlıklarımı duyan! Ailem bile anlamadı beni… Her şeye rağmen en büyük destekçim ailemdi; özelliklede annem. Yıllarca hep içime akıttım gözyaşlarımı… Sessiz çığlıklara büründüm. Sonunda çıkışı şairlikte buldum ve şu felsefeye inandım: SESSİZ ÇIĞLIĞINI DİLE GETİREMİYORSAN; YAZ O ZAMAN!...
Geçiyor ömrüm bir pencere kenarında,
Çocukluk hatıralarım düğümlenir boğazımda,
Dertli yıllar gönlüme eşlik eder aslında.
Gözümde süzülüp duran bir damla yaş,
Olmuş sanki bana en yakın arkadaş.