Kış

…Hayal bile yok içinde. Bomboş. Tıntın. Karanlıknemli duvarlar çevreliyor yalnızlığını. Tek tutkusu,midesine girecek herhangi bir şeyin taze ve temizkokusu . Onu bu hayatta başını hatırlayamadığı kadar uzun zamandır heyecanlandıran yegâne şey bu.Geçmişte kim olduğunu sezdiren eşsiz bir doyum.İnsan eli ile yapılmış, lezzetli, sıcak bir şeye büyüttüğüaçlık. Çöp torbalarından sıyrılıp alınmamış. Artıklarıniğrenç kokularıyla harmanlanmamış, içten içezavallılığını ona duyurmamış. Kalbinin köşesine pençeatmamış bir şey…”

İnsanı yazıyor Işıl Aksoy: Yalnızlıkları, hayalleri,coşkuları, acıları, kaybedişleri, iç çatışmaları ve tümyoksunlukları. Bakışlar atıyor kişilere ve derinlemesinebüyütüyor içine kuruldukları anı, olduğu gibi kabulederek “insan”ı.

“…Az demli çay renginde gün. Saatsiz. Binlerce küçükyağmur damlasının arasında ve içinde. Islak ve sıcak.Turuncu bir küreden bakıyor toprağa yakın uçarkendünyaya. Bir ucu denize açılan, öğle uykusuhuzurundaki sokaklarda. Dizlerini büküp sağ ayağıylaiteleyerek havayı yukarı çıktığında simli bir griyebürünüyor derya. Bu kadar yüksekten harika, bir okadar da saçma görünüyor aşağıda olanlar. Artık insandeğil Ahu. Kendine hayran bir mucize, göğüntahtında…”