Güzel Atlar Ülkesi

İlk şiirimin yayınlandığı 1984 yılından başlayarak, tam on bir yıl düzyazıya hiç bulaşmadım. Büyük bir inatla şiirin gözbebeğine yüzümü resmetmeye çalıştım. Şiilerle büyüdüm, şiirle küçüldüm. Güneşten ısınmış taşların üzerine, yaban hayvanlarını kardaki ayak izlerine, sevgilimin dünyanın en güzel S harfi olan sırtına, su içerken öldürülenlerin mezartaşlarına şiirler yazdım. Evrenin gördüğü uzun bir düş olan zamanı, yeryzünü yaşanılır kılan, yüreğimin ilk yaza duyduğu umudu ve en çok da doğduğum gün ebemin yüzüme çizdiği o bıyık altından gülüşü koydum onların içine. Şiirden esirgediğim zamanlarda, onu aldattığımı düşündüm. Ama zamanla yaşadıklarım, okuduklarım ve düşledikleirm beni öyle yerlere götürdü ki sözcükleri şiirin belleğine sığmaz oldu. Sonunda, beni bir uçurumun kenarına götürüp, eğer onları da yazmazsam aşağıya atacaklarını söylediler. Bir şiire baktım, bir de onlara... "Bunları yazarsam, sizlere kuma getirmiş sayılmam, değil mi? diye sordum şiire. "Sen bize değil, uçuruma bak, uçurtma !... Şaşkın herif" diye yanıtladı. Uçuruma baktım ve bu kitaptakiler yazdım.